بیقرار

 

من این شب زنده داری را دوست دارم  

                                 پریشان روزگاری را دوست دارم 

به شهر من ز من بیگانه تر نیست 

                                    همین دور از دیاری را دوست دارم 

بیابان را که خلوتگه انس است  

                                          چو آهوی فراری دوست دارم  

به پای خویشتن برخاستن را    

                                        بدون دستیاری   دوست دارم 

 نظر بازم ز هر  گلشن گلی را  

                                       چو مرغان  بهاری دوست دارم    

تو  را هم با همه نا مهربانی  

                                     عزیزم آری آری دوست دارم  

به امید وصالت زنده ماندم  

                                   من این چشم انتظاری دوست دارم  

به دامانت چو آویزم به مستی 

                                     ز خود بی اختیاری دوست دارم  

برای دیدنت رخصت نخواهم  

                                     من این بی بند و باری دوست دارم  

نمی گیرم به یک جا یک دم آرام 

                                          چو طوفان بیقراری دوست دارم