مهر گلستان من باش

هم دردم بیا درمان من باش  

          به یاد دیده ی گریان من باش 

تو که مهر زمینی  ماه من شو  

            تو که روح جهانی  جان من باش  

گلستانی که میدیدی خزان شد  

                 بهارم کن گل خندان من باش  

چو رفتی ظلمت شبها مرا کشت  

                        بیا  باز اختر  تابان من باش  

مکن از چشم گریانم جدایی  

                   چو اشکی بر سر مژگان من  باش