ابلهان را ...........
ابلهان را سخن نباید گفت سنگ را جای در نباید سفت
ابلهان قدر لعل نشناسند لعل بر ابلهان میفشان مفت
ابلهی را حقیقتی گفتند چون حقیقت شنفت سخت آشفت
صحبت ابلهان چون خار و خس است
بستر از خار و خس بباید رفت
بیم جان است آری آن کس را
جای نا امن سر نهاد و بخفت
مدفنی تنگ و دوزخی ژرف است
عاقلی را که ابلهی شد جفت
بی تامل سخن مگو : که زمین
سنگ را لعل کرد بس که نهفت
گشت رسوا گلی که نا هنگام
جز به دست نسیم صبح شکفت !
ای خوش آن کس که پند مشفق را
با تامل ز جان و دل بشنفت