سکوت

زمانه دوخت لبم را به ریسمان سکوت 

                    که قیمتم بشناسد به امتحان سکوت 

منی که خاک نشین بودم از تجلی عشق 

                            گذشته ام ز فلک هم به نردبان سکوت 

نهفته باید وبنهفتم انچه را دیدم 

                      که عهد عهد غم است و زمان زمان سکوت 

صفای این چمن از مرغهای دیگر برس 

                          که من خزیده ام اکنون به اشیان سکوت 

از این سکوت هم ای با خرد مشو نا امید 

                          چه قصه ها که برون اید از میان سکوت 

شکار زیرک از این ورطه سخت بگریزد 

                               هزار تیر فغان دارد این کمان سکوت  

چه شکوه ها که به گوش اید از زبان نگاه  

                          چه راز ها که برون افتد از دهان سکوت  

بسی حکایت ناگفتنی دارم به لب  

                      سرشک روز و شبم   بهترین نشان سکوت 

فغان سوختگان گوش دیگری خواهد  

                      چه قصه گویمت ای دل  از این جهان سکوت