سلام به همگی  

امروز میخوام ادامه ی داستانمو براتون تعریف کنم البته داستان که چه عرض کنم خاطره 

خوب در ادامه داستان به اونجا رسیدیم که گفتم بعد از گذشت دو یا سه روز از بی هوشی  

من وقتی که چشمامو باز کردم دیدم که در بخش مراقبتهای ویژه هستم و افراد خانواده و چند 

تا از اشناها در پشت پنجره اتاق من منتظر به هوش آمدن من هستند در این موقع بود که دکتر  

بخش وارد اتاق شد و پس از یه سری معاینات و سوال وجواب به پرستار گفتند که منو به بخش  

داخلی منتقل کنند و به خانوادم اجازه ی ملاقات بدن پس از انتقال به بخش داخلی و ملاقات  

خانواده و اشناها البته در ساعات ملاقات بیمارستان نزدیکای شب بود که مامانم میخواست  

کنار من تو بیمارستان بمونه که فکر کنم پرستارا اجازه ندادن و گفتند که بیمار نیازی به همراه  

نداره مامانم هم با کلی ناراحتی و دلواپسی منو تنها گذاشت و رفت حالا من موندم و یه اتاق  

چهار تخته که تنها بیمار داخلش من بودم و بقیه تختها خالی بودن در این موقع پرستار اومد سرم  

منو عوض کرد و رفت بعد از چند لحظه یه دفعه حال من بد شد به گونه ای که به شدت احساس  

خفگی میکردم و انگار یکی داشت خفم میکرد هر کاری میکردم نفسم بالا نمیومد شروع کردم با  

مشت و لگد زدن به تخت و کمدی که کنار تختم بود و فشار دادن زنگ پرستارا که بالای سرم بود  

که شاید کسی بیاد کمکم کنه ولی بی فایده بود انگار کسی متوجه اون همه سرو صدایی 

که من میکردم نمیشد و کسی نبود که بیاد و کمکم کنه که یه دفعه بعد از چند لحظه احساس  

سبکی عجیبی کردم و راه نفس کشیدنم باز شد و یه ارامش عجیبی بهم دست داد بعد  

مثل کسی که از یه خواب عمیق و راحت بیدار شده باشه اومدم از روی تختم بلند شدم که 

بیام پایین و برم  بیرون که یه دفعه چشمم به یکی افتاد که روی تخت جفتی من دراز کشیده 

بود و یه چیزی مثل یه چادر سیاه رو خودش کشیده بود و  صورتشو نمیتونستم ببینم ولی 

احساس میکردم که به شدت اونو دوست دارم و با اینکه چهرش معلوم نبود ولی یه حسی بهم  

میگفت که خیلی مهربانه و منو جذب خودش کرده بود همینطور که داشتم نگاش میکردم 

سرمو به علامت سلام کردن تکون دادم که اون هم با تکون دادن سرش به من جواب داد که  

در این موقع یه دفعه دیدم که دوباره انگار از خواب بیدار شدم  و این دفعه هیچ کس داخل اتاق  

نبود و من کاملا سر حال بودم و البته متعجب بخاطر اتفاقی که برام افتاده بود بلند شدم و از  

روی تخت پایین اومدم  و  از اتاق رفتم بیرون رفتم سمت چند پرستاری که روبروی اتاق من  

ایستاده  بودن و اول ازشون پرسیدم که ایا من خواب بودم کسی اومده داخل اتاق من حالا یا  

بیمار یا همراه بیمار که جواب دادن نه هیچ کس وارد این اتاق نشده طی این چند ساعتی که 

ما اینجا بودیم بعد جریانو براشون تعریف کردم و گفتم چرا من این همه سر و صدا راه انداختم 

و زنگ پرستارا رو زدم کسی نیومده کمک که دیدم گفتن ما هیچ سر و صدایی نشنیدیم   

و زنگ ما هم به صدا در نیومده منم متعجب تر به داخل اتاقم برگشتم و صبح اون روز هم دکتر  

منو ترخیص کردن ولی طی این همه سال این برای من مثل یه معما شده که اونیکه من دیدم  

کی بوده و جریان چی بوده البته بعدها برای بعضیها که تعریف کردم هر کی یه نظر داشت  

و بعضی میگفتن که روح خودم بوده که دیدم بعضیها هم میگفتن که عزراییل بوده و  

خلاصه هر کی یه چیز میگفت حالا نظر شما چیه به نظر شما جریان چی بوده و اونیکه من دیدم  

کی یا چی بوده ................