پروانه
-
- پروانه ای از عشق و ناکامی نشانه
- ای یادگار عاشقی در این زمانه
- در شعله میسوزد پرت پروا نداری
- پروای جان در حسرت فردا نداری
- سودا نکن جان در بهای آشنایی
- دیگر ندارد آشناییها بهایی
- پروانه این دلها دگر درد آشنا نیست
- در بزم مستان هم دگر شور و صفا نیست
- پروانه دیگر باده ها مستی ندارد
- جز اشک و حسرت ساغر هستی ندارد
- پروا کن از آتش که میسوزد پرت را
- یک دم نسیمی میبرد خاکسترت را
- پروانه آن شمع امید شام تارت
- آخر سحرگه میشود شمع مزارت
- ************************************************
ا ی نگاهت نخی از مخمل از ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم
به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور
به همان سایه همان وهم همان تصویری
که سراغش را ز غزلهای خودم میگیری
شبحی چند شب است آفت جانم شده
اول اسم کسی ورد زبانم شده
کسی انگار در پی افکار من است
یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است
یک نفر ساده چنان ساده که از سادگیش
میشود یک شبه پی برد به دلدادگیش
آه ای خواب گران سنگ سبک بار شده
بر سر من ریخته و آوار شده
حتم دارم که تویی آن شبحه آینه پوش
عاشقی جرم قشنگیست به انکارش مکوش
آری آن شبح که همه ی آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود
اکنون از پشت دل آینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده است
آن الفبای دبستانی دلخواه تویی
آه خوب من آن شبح شاد شبانگاه تویی
روزی که دلت پیش دلم بود گرو
دامان مرا سخت گرفتی که مرو
حالا که دلت به دیگران مایل شد
کفش کج من راست نهادی که برو
عشق سرخ .... سرخ است و تنفر سیاه و آنگاه که عشق را
غلیظ گردانی
تنفر تنها چهره ی بر جای مانده از عشق است .......
امشب به قصه ی دل من گوش میکنی فردا مرا چو قصه فراموش میکنی
این در همیشه در صدف روزگار نیست میگویمت ولی تو کجا گوش میکنی
دستم نمیرسد که در آغوش گیرمت در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست
هوشیار و مست را همه مدهوش میکنی ........... گر گوش میکنی سخنی خوش
بگویمت بهتر ز گوهری که تو در گوش میکنی ........
جهان ز خون دل عاشقان پر است
حرمت نگاهدار اگرش نوش میکنی