بیقرار
من این شب زنده داری را دوست دارم
پریشان روزگاری را دوست دارم
به شهر من ز من بیگانه تر نیست
همین دور از دیاری را دوست دارم
بیابان را که خلوتگه انس است
چو آهوی فراری دوست دارم
به پای خویشتن برخاستن را
بدون دستیاری دوست دارم
نظر بازم ز هر گلشن گلی را
چو مرغان بهاری دوست دارم
تو را هم با همه نا مهربانی
عزیزم آری آری دوست دارم
به امید وصالت زنده ماندم
من این چشم انتظاری دوست دارم
به دامانت چو آویزم به مستی
ز خود بی اختیاری دوست دارم
برای دیدنت رخصت نخواهم
من این بی بند و باری دوست دارم
نمی گیرم به یک جا یک دم آرام
چو طوفان بیقراری دوست دارم
تا ساکن این سرای پر پیچ و خمیم
زنجیری رنجیم و گرفتار غمیم
این زندگی ماست که بسته به دمیست
ای دوست چرا در پی آزار همیم
دل دیوانه
تو معنی دل دیوانه را نمیدانی
زبان زخمی ویرانه را نمیدانی
شنیده ای سخنی از جنون و عشق اما
جنون ذاتی پروانه را نمیدانی
دلت به برق نگاهی فرو نریخته است
تو انهدام صمیمانه را نمیدانی
به دور از آتش عشقی و اعتنایت نیست
لهیب آن لب فتانه را نمیدانی
اسیر دام نبودی مدام در تشویش
که راز وسوسه دانه را نمیدانی
فسون چشم تو افسانه ساز عشق من است
چرا حقیقت افسانه را نمیدانی
فریب زهد فروشان مخور بیا با ما
صفای مردم میخانه را نمیدانی
غریبه باز به هم میزند میانه ی ما
هنوز خدعه ی بیگانه را نمیدانی
سرای عشق بود دل به کینه اش مسپار
مگر تو ارزش این خانه را نمیدانی
به عاشقی و صبوری مکن ملامت .......
چو جذبه ی غم جانانه را نمیدانی
تقدیم به کسی که منطقش بیشتر از احساسشه..........
مزار دل ...................
تو چه دانی که به من چه میگذرد ...........
که چنین روز و شب ز من دوری ......................
من سزاوار مهربانی تو ....................
نیستم ........... جان من ......... تو معذوری..................
تو چه دانی که آه حسرت من ...............
چه روانسوز آتشی شده است ........................
تو چه دانی که شعله ی این آه ..............
چه شررهای سرکشی شده است ....................
تو چه دانی چو گریم از غم تو ...................
بند بند تنم چسان لرزد ...................
تو چه میدانی چو میبرم نامت ...................
پیش چشم من این جهان لرزد ............................
تو چه دانی چگونه می نالم .................
ناله این نیست شیون است ای دوست .........................
شیون روح داغ دیده ی من ..................
بر مزار دل من است ای دوست ........................
تو چه دانی چو گاهی میگویی ..................
که تو را بیش از این نخواهم خواست ....................
در سر من چه شور و غوغایی ................
در دل من چه آتشی بر پاست ......................
تو چه دانی که بی خبر ماندن ...............
ز عزیزان چه عاقبت سوز است .....................
تو چه دانی به چشم مهجوران ...............
سالها کمتر از شب و روز است ....................
تو چه دانی که عمر بی فرجام .................
این نفس چون گذشت ....... با ما نیست ..................
گر شدی مهربان همین دم شو ....................
که آنچه امروز هست ......... فردا نیست
نی محزون
امشب ای ماه به درد دل من تسکینی
آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی
کاهش جان تو من دارم و من میدانم
که تو از دوری خورشید چه ها میبینی
تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من
سر راحت ننهادی به سر بالینی
هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک
تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی
همه در چشمه ی مهتاب غم از دل شویند
امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی
من مگر طالع خود در تو توانم دیدن
که توام آئینه ی بخت غبار آگینی
نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید
که کند شکوه ز هجران لب شیرین
تو چنین خانه کن و دل شکن ای باد خزان
گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی