بی حوصله

بگذارید که از خانه به میخانه روم  

                   گاهی از تنگدلی  در پی پیمانه روم 

بگذارید من گمشده  لیلا  گاهی  

                      همچو مجنون به هوای دل دیوانه روم  

گاهگاهی بگذارید  بر همنفسان 

                         بهر تسکین دل سوخته مستانه روم  

دلم از صحبت و دمسردی خویشان بگرفت  

                                   بگذارید زمانی بر بیگانه روم 

بگذارید اگر هم ز حقیقت سخنی هست 

                               من بی حوصله در قالب افسانه روم 

          طبال بزن.... بزن که نابود شدم 

                        بر تار غروب زندگی پود شدم 

                           عمرم  همه رفت خفته در کوره ی مرگ 

                                            اتش زده استخوان بی دود شدم 

•  
•  
•  
• پرسیدم از سرشک که سر چشمه ات     
•  
•  کجاست؟ 
•   
• نالید و گفت :سر  ....ز کجا ....چشمه از  
•  
• کجاست؟ 
•  
• لبخند لب ندیده ی قلبم که پیش عشق :  

  هر وقت دم ز خنده زدم .... 

               گفت  :   نابجاست ....! 

•  
•  
•  
•  
•  
•  
•   
•     
•   رفته بودیم که دور از انظار دیگران 
•       
•        ساعتی با  
•  
•  
•   سرگردانی یک عشق بی پناه زیر 
•  
•    
•    روشنایی    مات ماه گردش کنیم
•  
•  
•  
•    ........  اسمان کاملا  صاف بود
•  
•  
•      مهذا پاره  ابری  سیاه  صورت نازنین
•  
•       ماه  را  در
•  
•     سیاهی خود ناپدید میکرد .......... گفتم  
•  
•  
• اسمان به این صافی معلوم نیست    
•     
•  
•      این قطعه       ابر  
•  
•        
•  
• سیاه از گریبان ما چه میخواهد ؟ ....... اشاره  
•  
• به  
•  
•     ابر کرد .......  اهی کشید و گفت : ان ؟  
•  
•       
•     ان       ابر 
•   
•  
•  
•    نیست  !  عصاره است عصاره ی ناله های  
•  
•  
•  
•    پنهانی عشاق واقعی ...........  روی ماه را  
•  
•  
•  
•   پوشانده است تا ماه شاهد    
•  
• عشق                     
•   
•     دروغ                   
•           
•  
•   من و      تو  
•  
•    
• نباشد ............. 
•  
•  
•  
•  
•  
•  
•  
•     او مظهر عشق بود و من مظهر ننگ  
•  
•  
•           وقتی که فشردمش به اغوشم تنگ 
•  
•  
•          دلش .... شکست و نالید که : اخ 
•  
•  
•  
•     ای شیشه چه میکنی تو در بستر سنگ؟!
•  
•   
•  
•  
•  
•    اینم  چند  تا  از      نوشته های      
•  
• کارو بود      که  
•  
•      تقدیم شما عزیزان  شد .... 
•  

  .

سکوت

زمانه دوخت لبم را به ریسمان سکوت 

                    که قیمتم بشناسد به امتحان سکوت 

منی که خاک نشین بودم از تجلی عشق 

                            گذشته ام ز فلک هم به نردبان سکوت 

نهفته باید وبنهفتم انچه را دیدم 

                      که عهد عهد غم است و زمان زمان سکوت 

صفای این چمن از مرغهای دیگر برس 

                          که من خزیده ام اکنون به اشیان سکوت 

از این سکوت هم ای با خرد مشو نا امید 

                          چه قصه ها که برون اید از میان سکوت 

شکار زیرک از این ورطه سخت بگریزد 

                               هزار تیر فغان دارد این کمان سکوت  

چه شکوه ها که به گوش اید از زبان نگاه  

                          چه راز ها که برون افتد از دهان سکوت  

بسی حکایت ناگفتنی دارم به لب  

                      سرشک روز و شبم   بهترین نشان سکوت 

فغان سوختگان گوش دیگری خواهد  

                      چه قصه گویمت ای دل  از این جهان سکوت  

دیدی دلم شکست

 دیدی  دلم شکست ........................ 

  دیدی که این بلور درخشان عمر من ! ...................... 

        بازیچه بود .......................... 

        دیدی چه بی صدا  دل پر آرزوی من ............. 

          از دست کودکی که ندانست قدر آن .................. 

              افتاد  بر  زمین ........................ 

               دیدی دلم شکست ! ...................... 

پاداش

 

چنان  زد اتشم با بی وفایی   

                                    که بیزارم دگر از اشنایی 

 ز  هر  بیگانه ای بیگانه تر شد  

                                       میانه ما خدایا کن خدایی 

 مرا چون ناشناسان دید و بگذشت  

                                            که ...  بگذشته است ز  ین بی اعتنایی 

 چه کردم که اینچنین بگریخت از من  

                                              چه نا موزون  زد  اهنگ جدایی 

  بر  او دل بستم و شد خصم جانم  

                                         روا  بر من نبود این نا  روایی 

  نمیدانن قدر یکدلی  را  

                                     گرفتاران  درد خود نمایی 

  کشیدم انچه از دست دلم بود  

                                         ز  من  یا  رب بگیر این با صفایی 

  همان  بهتر که  روز  و شب از او دور  

                                                  بسوزم با نوای  بی  نوایی 

جفا  را  با  وفا پاداش  بخشند  

                                        مقیمان  حریم  کبریایی