اشک رز
دلم از این همه گرفتاری اینهمه ..... گرفته بود .
رفتم سراغ دوستم ..... گفتم : بیا بخاطر یک لحظه
فراموشی پیمانه ای چند می بزنیم .
به زیر درخت رزی که تنها درخت خانه ی ما بود پناه بردیم
هنوز اولین پیمانه ی شراب را سر نکشیده بودم که
یک قطره آب از شکستگی یک شاخه ی سر شکسته
به دامنم فرو غلطید ..... با تعجب از دوستم پرسیدم :
- این قطره چه بود ؟ از کجا بارید ؟ در آسمان که از ابر خبری
نیست ......... دوستم پاسخی داد .... که روحم را تکان داد .......
گفت : درخت رز است که گریه میکند ! میخواهد به ما
بفهماند ! که بی انصافها لا اقل خون مرا جلوی چشم
من نخورید .........
بر گرفته از کتاب شکست سکوت از کارو
سلام ....
میخوام یه کم در مورد عشق با هم صحبت کنیم
خیلی دوست دارم که شما هم نظرات
خودتونو در این باره برای من ارسال کنید حالا یا نظر شخصی خودتون
باشه یا اینکه گفته و نظر بزرگی باشه .............
شنیدین که میگن تازیانه ی فراق روح را حساستر و آتشین تر میکند
بر خلاف این نوع از عشق که ما آنرا صفا و صمیمیت مینامیم
که در اثر وصال و نزدیکی کمال می یابد نوع اول در حقیقت پرواز و کنش
و جذب وانجذاب دو روح متساعد است و نوع دوم وحدت و یگانگی دو
روح معاشر است ..............
به نظر ویل دورانت : عشق به کمال خود نمی رسد مگر آنگاه که با
حضور گرم و دلنشین خود تنهایی پیری و نزدیکی مرگ را ملایم سازد
کسانیکه عشق را فقط میل و رغبت میدانند فقط به ریشه و ظاهر آن
مینگرند در حالیکه روح عشق حتی هنگامی که اثری از جسم بجا نمانده
باشد باقی خواهد بود ..................
تفکیک عشق از شهوت و اینکه عشق هم از لحاظ کیفیت و هم از لحاظ هدف
با شهوت حیوانی و جنسی مغایر است از آن جمله مسایل روحی است که
با اصول ماتریالیسی سازگار نیست در حالیکه راسل یک جا اعتراف میکند
که : عشق چیزی بالاتر از میل به روابط جنسی است .
و اینجانب هم کاملا با عقیده ی جناب راسل موافق هستم ......... نظر شما چیه
در این مورد ؟
مرغ محبت
مرغ محبتم من کی آب و دانه خواهم
با من یگانگی کن یار یگانه خواهم
شمعی فسرده هستم بی عشق مرده هستم
روشن گرم بخواهی سوز شبانه هستم
افسانه محبت هر چند کس نخواند
من سر گذشت خود را پر زین فسانه خواهم
بام و دری نبینم تا از قفس گریزم
بال و پری ندارم تا آشیانه خواهم
تا هر زمان به شکلی رنگی بخود نگیرم
جان و تنی رها از قید زمانه خواهم
می آنقدر بنوشم تا در رهت چو بینم
مستی بهانه سازم گم کرده خانه خواهم
گر شاخه ی امیدم بشکسته ریشه دارم
باران رحمتی کو کز نو جوانه خواهم
پیام
شبی شمع در بزم ما آورید
فروغی در این غم سرا آورید
بیایید و جویا ز حالم شوید
نی سینه ام در نوا آورید
نشینید و خندان بنوشید می
به مینای جانم جلا آورید
دوای غمم را ز خویشان کسی
نیاورد یاران شما آورید
برای دل چشم به راه من
پیامی هم از اشنا آورید
فانوس
من ان ساکن شهر رسواییم
که از شور بختی تماشاییم
فقیر سر کوی اشفتگی
اسیر دل و عشق و شیداییم
ز کم سوییم خلق باور کنند
که فانوس شبهای تنهاییم
چه نیرنگها دیدم از رنگها
همین بود محصول بیناییم
نه دلبسته راحت نه وارسته شاد
به حیرت از این چرخ میناییم
چه سودی مرا ز اشک حسرت چو شمع
که محکوم این محفل اراییم
الهی به محبوب خویشم رسان
ز کف رفته دیگر تواناییم