شب و سنگ صبور
شب ... من و سنگ صبور .......................
شب شده سنگ صبور ..............
خونه ی غم شده باز این دل من ...................
پر ماتم شده باز این دل من ....................
من و تو با دلمون ....................
تک وتنها وغریب ..................
توی این شهر بزرگ ............
توی این دشت جنون ........................
خودمونیم و خدا .......................
خودمون و دلمون .....................
تو میخوای این دل من خون بشه دیوونه بشه ......................
تو میخوای غصه ی من قصه ی هر خونه بشه ........................
نمیخوای سنگ صبور ...............
اگر از درد دلم با تو شکایت بکنم ...............
قصه ی مردم نامردو بگم ..................
اگر من با تو حکایت بکنم ..............
دل تو میشکنه چون جام بلور ......................
نمیخوام سنگ صبور ..................
دل من بی دل تو دیگه تنها می مونه ....................
کی دیگه قصه ی افسردگیش و گوش میکنه ........................
اخه کی اشک اونو پاک میکنه ........................
کی غم و درد اونو خاک میکنه ...............
شده باز فصل خزون از درختا می ریزه برگ طلا ..........................
اسمون بر غم غرق اندوه وبلا ........................
چه کنم با غم رسوایی دل ...................
چه کنم با تب تنهایی دل ...........................
هی براش قصه میگم قصه ی غصه میگم ........................
که تو ای دل منو دیوانه نکن ..........................
پر و بالم را نسوز ........................
منو پروانه نکن ....................
میبینی هر چی هس مرگ امیده بخدا .....................
حسرت روز سبیده بخدا ..........................
همه جا رنگ و ریا همه چی نقش سراب ...........................
به گلا دس می زنی خار میشن .....................
سبزه ها زیر قدم مار میشن ................
بازوانی که به گرمی تو رو افسون میکنن .....................
حلقه ی دار میشن ......................
زبونم بسته میشه دهنم خسته میشه .....................
ولی ای سنگ صبور مگه باور میکنه .....................
میدونی همدم شبهای سیاه من ...............
عاقبت سر به بیابون میزارم ..............
میرم اونجا که صفاست ...............
میرم اونجا که وفاست ............
میرم اونجا که فقط محرم این سینه خداست ......................
ولی ای یار دلم ای دلت خونه ی اسرار دلم ..................
من پر از مهر و وفام ترا با خود میبرم ...................
ترا ای سنگ صبور همه جا تا دل گور .............................
بی تو دور از تو نبودن
عشق اگر روز ازل در دل دیوانه نبود
تا ابد زیر فلک ناله ی مستانه نبود
نرگس ساقی اگر مستی صد جام نداشت
سر هر کوی و گذر این همه میخانه نبود
دوش دور از تو شبی بود که گفتن نتوان
همدمم جز دل افسرده و بیمانه نبود
من و جام می و دل نقش تو در باده ی ناب
خلوتی بود که در ان ره بیگانه نبود
کاش ان تب که ترا سوخت مرا سوخته بود
به فدای تو مگر این دل دیوانه نبود
از چه چون شمع سحر سوختی ای هستی من
تا ترا سایه بال و بر بروانه نبود
من تو بودم همه ای خفته چو گل در بستر
قبله گاه دل من جز تو در این خانه نبود
بی تو دور از تو نبودن هنر عشق و وفاست
معجزی بود که دیدم من و افسانه نبود
ای دل
ای دل به بزم باده پرستان چه میکنی ؟ ...........
امشب مرا دوباره پریشان چه میکنی ؟ .........
ساقی تو هوشم از سر و دینم از دل مبر ..........
رسوا مرا به مجمع رندان چه میکنی ؟ .............
دل را بریده ام دگر از سفله مردمان ............
ما را ز کرده باز پشیمان چه میکنی؟ ..................
ای اشک من که گوهر یکدانه ی دلی ............
اخر تو باز بر سر مژگان چه میکنی ؟.............
مشکن بهای خود که به خون می کشانمت .............
با دل بگو که بر سر دامان چه میکنی ؟ ................
از عشق دم مزن ای اشنای من ...............
رنگ و ریا به جمع حریفان چه میکنی ؟.......................
تا این دل شکسته به ارزان توان خرید ............
سودای دل به بزم رقیبان چه میکنی ؟................
خواندم ز چشمهای تو راز نهان تو .............
مستی ز عشق دیگر و پنهان چه میکنی ؟ ...........
پاییز
باز پاییز است........
باز این دل از غمی دیرینه لبریز است .........
باز می لرزد به خود سر شاخه های بید سرگردان ............
باز می ریزد فرو بر چهره ام باران ....................
باز رنجورم ! خداوندا .......... پریشانم .................
باز میبینم که بی تابانه گریانم .............
باز پاییز است .............
باز این دنیا غم انگیز است .....................
باز پاییز است و هنگامه جداییها ...........................
باز پاییز است و مرگ اشناییها .................
خدا
در خواب خدا را دیدم
چون کودکی معصوم بدنبال کسی بود انگار
و بخود می گفت :کجاست؟
آرام نگاهش کردم
چشمم همه جا بدنبالش روان بود و من ایستاده
که نا گاه به هم برخوردیم
دلم تاب نیاورد نپرسم که "که را میجویی؟"
پاسخی داد که سخت آشفتم
گفت من و دوستانم بازی میکردیم
قایم شدند از من و جستم و پیداشان کردم
نوبت من بود اینبار که پنهان شوم از دیدها
چند سالیست اما گم کردند مرا
هرچند
بسیار نشانه بود در سر راه
فکر کنم دیگر بالغ شده باشند و غرق گناه
و نجویند مرا ...